Vandaag schreef ik een aantal brieven met de hand in het kader van Kerstmis. Ik vind het heerlijk om met de hand te schrijven, het doet me denken aan vroeger, aan het schrijven over de gebeurtenissen in mijn leven, aan mijn penvriendinnen in de randstad. De aandacht die ik destijds had voor het kopen van briefpapier en vulpennen heb ik niet meer (kan nog terugkomen). Laatst opende ik een Flow magazine die er al een tijd lag en kwam zowaar briefpapier tegen. Mijn jongste begon onmiddellijk een brief aan zijn oma te schrijven. Wat leuk!
Door in te tunen op de ontvanger gebeurde er iets wonderlijks. Beelden van herinneringen kwamen na elkaar naar boven. De inhoud van elke brief had een andere toon, een andere boodschap, afgestemd op de ontvanger. Voor mijn hoogsensitieve brein was het rustgevend en voor mijn lijf helend. Dat bracht me op het idee om een brief te schrijven aan de mensen die dit jaar voor mijn begeleiding kozen of terugkwamen. Ik zal schrijven in de ‘jij’-vorm, maar elke keer als ik ‘je of jij’ gebruik, zie ik iemand anders voor me.
Lief hoogsensitief persoon,
Je vond je weg naar mijn praktijk. Via vrienden en familie die eerder sessies van me hadden ontvangen. Via fb-lives, blogs of instagram posts die je had gezien of gelezen. Het was herkenbaar, zo schreef je in de e-mail om een introductiesessie te boeken. Wat zijn de opties en hoe lang is de wachttijd? En, dit is mijn verhaal, dit is wat ik in de afgelopen maanden en jaren mee heb gemaakt en ik kom er niet uit.
Wat me in de afgelopen twee jaar opviel was dat er minder voor nodig was om een sessie te boeken. Je volgde mijn werk niet al jarenlang, het waren slechts één of twee herkenbare stukken. Ik vermoed dat het de tijdgeest is: er is veel meer te lezen en te doen op het vlak van hoogsensitiviteit en persoonlijke ontwikkeling. De wil om verder te komen is vele malen sterker dan de angst die jou ervan weerhoudt door de blokkades heen te bewegen.
Eenmaal in de stoel, staand op de vloer of liggend op de mat, vonden de emotionele transities plaats. Het varieerde van een minuut tot tien minuten waarbinnen je ontdooide: van de spanning ten aanzien van de eerste live ontmoeting naar je op een natuurlijke manier verzitten op de stoel en ogen en armen die meer ruimte innemen. Dit was het eerste deel van het ontdooiproces, maar waar je werkelijk voor kwam was het van binnen ontdooien.
Om de hoeveelheid angst in de vorm van koude energie om te zetten naar een warm en behaaglijk gevoel in het lichaam. Ik bewonder je voor de moed en de wilskracht om door te ademen wanneer het moeilijk werd. Wanneer je het liefst thuis wilde zijn om een appeltaart te bakken, sushi te gaan eten of op de bank te willen kruipen met een grote mok thee. Je bleef liggen. Je ademde door. Je werd zelfs nieuwsgierig naar wat er nog meer naar boven zou komen.
Soms vond dit plaats op gedissocieerde wijze, het is de manier waarop je gewend bent om naar jezelf te kijken. Je bent er fysiek, maar soms voelt het alsof je een toeschouwer bent van je eigen leven. Alsof je hier niet wilt zijn, niet in dit lichaam, niet met zoveel pijn. Het was dan ook een overwinning wanneer je bewust aanwezig was in je lichaam.
Je volledig gewaar bleef van de fysieke uitingen en daarmee in staat was te voelen waardoor het af kon nemen.
Ja, want, op de moeilijkste momenten was ik blij dat ik er voor je kon zijn. Dat ik je aanmoedigde om door te ademen, dat we samen klanken maakten, dat ik neer knielde bij je voeten om met mijn handen je voeten in de mat te duwen, zodat je jouw oerkreten kon uitslaan. Zodat je zou gronden, wortel schoot en jouw innerlijke kracht kon ervaren. Je zag het denk ik niet, maar ik stond in de downward facing dog, soms mee te brullen om de brul in jou aan te boren.
Ook de emotionele transities die staand op vloer plaatsvonden, vormden een inkijkje in jouw rijke belevingswereld. Ik was vooral onder de indruk wanneer je het heft in eigen handen nam, wanneer je achter het stuur van jouw leven kroop. Wanneer je voelde dat je in staat was om met behulp van jouw verbeeldingsvermogen gecombineerd met je wilskracht je minder angstig te voelen. Het trillen in de benen en armen nam af, het benauwende en drukkende gevoel op de borst werd minder en je zag meer om je heen dan alleen de persoon die de angst bij je veroorzaakte.
Al het innerlijke veranderwerk speelde zich af in de oefeningen of in het ademwerk. Het voorwerk vond plaats in de stoel. Soms was de spanning niet alleen bij jou te voelen, maar ook bij mezelf. Vooral bij een eerste kennismaking. Het was een positieve spanning. Welke wereld zou ik gaan betreden? Hoe kan ik helpen? Het mooiste en wonderbaarlijkste in coach-cliënt relaties is wanneer de magie het overneemt. Ik ben er wel, maar ik word een toeschouwer.
Dank voor je vertrouwen in mij.
Ik laat je gaan.
Deel jezelf met de ander.
Precies zoals je bent.
Geen frutsels en franjes.
Geen maskeringen
Je ware gezicht
Je ware stem
Is waar wij naar verlangen
Met Com-Passie,
Chungmei
Lees ook:
LICHTWERKERS in de maak
Het verlangen om vrij te zijn werd groter en sterker dan de angst
Ik wilde bevestiging, ik wilde het goed doen voor anderen
