In een openhartig gesprek deelt Joon Hee Blikman haar persoonlijke reis door identiteit, verlies en culturele verbinding. Als programmeur bij Theater Studio De Bakkerij in Rotterdam Noord en moeder van een tweeling, navigeert Joon Hee door verschillende werelden waarbij creativiteit en menselijke connectie centraal staan.
Een nieuwe identiteit vinden
“Sinds kort heet ik Joon Hee,” vertelt ze. “Ik ben opgegroeid als Erika Blikman bij mijn adoptieouders.” Deze naamsverandering symboliseert een diepere zoektocht naar identiteit die als rode draad door haar leven en werk loopt.
Joon Hee is geadopteerd uit Korea en heeft verschillende opleidingen gevolgd, waaronder communicatie en kunstacademie. Ze heeft lange tijd als zelfstandig maker gewerkt voordat ze programmeur werd bij Theater Studio De Bakkerij. Daarnaast is ze moeder van een tweeling van tien jaar.
Hoogsensitiviteit ontdekken
Toen haar dochters positief waren getest op hoogsensitiviteit, herkende Joon Hee veel van deze eigenschappen in zichzelf. “Ik herken wel bepaalde dingen, bepaalde gevoeligheden,” legt ze uit. “Ik heb er heel erg mee geworsteld toen ik jonger was en mezelf manieren moeten aanleren om daarmee om te gaan.”
Ze beschrijft hoe ze snel vermoeid raakte in drukke situaties, vaak als eerste vertrok van feestjes, en moeite had om prikkels buiten te sluiten. “Ik heb heel erg moeten leren wat bij mij hoort en wat bij een ander,” vertelt ze.
Voor haar dochters probeert ze de uitdagingen van hoogsensitiviteit op school te verzachten door bijvoorbeeld afspraken te maken met leerkrachten. “We hadden de afspraak dat als ze even behoefte hadden om zich terug te trekken, ze een steentje op de hoek van de tafel konden leggen,” legt Joon Hee uit. “Dan wist de leerkracht: oké, ze willen even naar buiten of een momentje voor zichzelf.”
Verlies en identiteitsvorming
Verlies speelt een centrale rol in Joon Hee’s leven en werk. Het overlijden van haar man Won bracht ook oudere verliezen naar de oppervlakte. “Door het overlijden van mijn man kwam ouderverlies ook opeens naar boven. En dat verlies heeft heel erg met identiteit te maken. Wie ik ben en waar ik vandaan kom.”
Won was net als Joon Hee geadopteerd uit Korea. Hun gedeelde achtergrond vormde een fundamentele basis voor hun relatie. “Voordat hij overleed was hij eigenlijk in alles mijn steun,” zegt ze. “Het was niet zozeer dat onze adoptie altijd ter sprake kwam of een enorme rol in onze relatie speelde. Maar het feit dat die basis er was, die ik eigenlijk als kind heel erg heb gemist, maar die we dus samen hadden.”
“Bij hem kwam ik thuis. Voor het eerst eigenlijk,” deelt ze met ontroering. Ze beschrijft hun relatie als een waar ze allebei een bepaald verlangen hadden dat onbereikbaar leek vanwege hun adoptie, maar waarin ze elkaar volledig begrepen.
ONNI Rotterdam: Een platform voor verbinding
Joon Hee richtte de stichting &tree op, waaronder het project ONNI Rotterdam valt. Dit platform brengt vrouwen met Aziatische roots bij elkaar. “Er is toch nog wel steeds heel veel sprake van racisme en discriminatie onder de Aziatische gemeenschap,” legt ze uit.
Als moeder van twee dochters met Aziatische roots voelt Joon Hee een verantwoordelijkheid om dit aan te pakken. “Ik dacht toen ik moeder werd: het is een andere tijd, zij krijgen daar niet mee te maken. Maar dat is helaas niet zo.” ONNI Rotterdam gebruikt cultuur en creativiteit als middel om verhalen te delen en mensen met elkaar te verbinden.
“Die representatie heb ik zelf ook enorm gemist,” vertelt Joon Hee. “En ik denk dat dat toch ook mijn drijfveer is geweest om dit te organiseren. Dit is niet alleen voor ons, maar ik denk ook dat ik dit juist doe voor de generatie na ons, voor onze kinderen.”
Afscheid en nalatenschap
Joon Hee’s man Won werd gediagnosticeerd met maagkanker in stadium 4, wat betekende dat hij uitbehandeld was en in de palliatieve fase belandde. Tijdens zijn ziekteproces begon hij in een dagboek te schrijven, vooral voor hun jonge kinderen.
“Omdat we allebei onze ouders verloren hebben op een jonge leeftijd was er niks. We hadden niks. Dat was jammer,” legt Joon Hee uit. “Met die gedachte is hij gaan schrijven in zijn dagboek.”
In dat dagboek schreef Won onder andere ontroerende observaties over Joon Hee, zoals de manier waarop ze met haar “typische loopje” en rugzakje wegging uit het ziekenhuis. Deze kleine details onderstreepten hun diepe verbondenheid, zelfs in de moeilijkste tijden.
Door haar persoonlijke ervaringen met identiteit, verlies en culturele verbinding om te zetten in creatieve projecten en gemeenschapsopbouw, laat Joon Hee zien hoe persoonlijke pijn kan worden getransformeerd tot iets dat anderen verbindt en steunt. Haar verhaal is er een van veerkracht, authenticiteit en de kracht van het delen van onze meest menselijke ervaringen.
Met Com-Passie,
Chungmei
