In mijn werk als coach voor hoogsensitieve personen (hsp’ers) zie ik zoveel inspirerende ontwikkelingen. Dagelijks ben ik toeschouwer van prachtige transformatieprocessen. Ik hoor de meest interessante, waanzinnige dingen over het leven en over hoe de hoogsensitieve mens de wereld ervaart. Daarom wil ik vandaag een bijzonder verhaal met je delen dat me raakte tijdens een recente sessie.
De kunst van kantoorpolitiek
“Ik heb daar wel een goed gevoel voor, kantoorpolitiek,” vertelde mijn cliënt me. “Ik weet met wie ik moet spreken en wanneer ik mezelf moet laten zien.”
Dit is een interessant vertrekpunt voor veel hsp’ers. Ze hebben vaak een scherp inzicht in de dynamiek van werkrelaties. Mijn cliënt beschreef het als één van zijn sterke punten – hij kan zich goed navigeren in een werkomgeving op strategisch niveau.
Maar dan komt de uitdaging: “Het uitvoeren vind ik lastig. Ik weet wanneer ik meer moet praten en meer moet laten zien van wat ik kan, maar verder weet ik niet hoe ik moet handelen.”
Herkenbaar? Veel hsp’ers voelen haarfijn aan wát er moet gebeuren, maar worstelen met het hóe.
De carrièreladder: omhoog of zijwaarts?
Wat in deze sessie zo mooi naar voren kwam, was een inzicht dat bevrijdend kan werken. Mijn cliënt realiseerde zich: “Om verder te gaan in mijn carrière bij mijn huidige bedrijf heb ik sterke relaties nodig, maar dat past niet bij mij. Als ik de ladder op wil gaan, speelt dat een steeds grotere rol. Dan is niet meer mijn inhoudelijke werk belangrijk, maar mijn relaties.”
Dit is een cruciaal keuzemoment. De traditionele carrièreladder vraagt vaak om vaardigheden die niet altijd aansluiten bij de natuurlijke sterke punten van hsp’ers die zich hierin herkennen. In plaats van dit als een tekortkoming te zien, maakte hij een bewuste keuze:
“Ik denk dat ik bij het inhoudelijke blijf, in plaats van de stap naar hoger management te maken. Dit inzicht geeft me de nodige rust.”
De kracht van inhoudelijke diepgang
Wat zijn verhaal zo krachtig maakt, is dat hij ontdekte waar zijn werkelijke passie ligt: “Wat ik wel leuk vind, is het coachen en begeleiden van nieuwe collega’s, en hen aansturen bij projecten. Maar dan blijf ik bij het inhoudelijke, want dat is mijn sterke punt. Ik weet hoe het moet en ik kan mensen dingen leren.”
Dit is precies waar veel hsp’ers in uitblinken: diepgaande kennis en het vermogen om anderen daarin mee te nemen. Het is een andere vorm van leiderschap dan we traditioneel waarderen, maar daarom niet minder waardevol.
De sociale uitdaging
Er is sprake van nog een andere uitdaging: het sociale aspect. Mijn cliënt beschreef dit treffend: “Bij werkgerelateerde evenementen heb ik een strategie in mijn hoofd. Ik moet die en die persoon even spreken. Maar dan heb ik er veel moeite mee om te bedenken hoe ik dat moet aanpakken.”
Hij ervaart wat veel hsp’ers herkennen: “Op een gegeven moment weet ik niet meer wat ik moet doen. Op zo’n groot evenement is dat makkelijk, want het gaat kriskras door elkaar heen. Dus dan is het niet heel bijzonder dat je wegstapt of iets anders gaat doen. Maar daardoor blijft het wel oppervlakkig.”
De onderliggende blokkade
Waar komt deze blokkade vandaan? Tijdens onze sessie werd duidelijk dat er een diepere overtuiging speelt: “Dit heeft te maken met het feit dat ik denk dat ik het niet kan. Dat is de rode draad van mijn emotionele ontwikkeling.”
Deze kernovertuiging – “ik kan het niet” – beïnvloedt zijn hele benadering van sociale situaties: “Nu stres ik omdat ik denk dat ik een sociale interactie gaande moet houden, dat het ergens naartoe moet gaan.”
Naar een nieuwe balans
Wat ik zo mooi vind aan het werken met hsp’ers, is dat ze vaak al intuïtief weten wat werkt. Zo ook deze cliënt: “Ik moet natuurlijk ook omgaan met de gevoelens van collega’s, want ze hebben hun privéleven. Ik probeer dat in balans te houden, door een beetje aandacht te geven aan hun gevoelens en de rest van de tijd op de inhoud te focussen.”
Hij merkt daarbij op: “Als het eerste niet goed is, lukt het tweede niet zo goed.” Dit inzicht – dat aandacht voor emoties en relaties de inhoudelijke samenwerking versterkt – is goud waard.
Zingeving als nieuwe horizon
Wat me raakte tijdens deze sessie was ook de zoektocht naar zingeving: “Ik wil iets doen waarbij ik het gevoel heb dat het echt een bijdrage levert, maar ik weet niet op welke manier.”
Deze zoektocht naar betekenisvolle bijdrage is typerend voor hsp’ers. Ze willen niet ‘zomaar’ werk doen – het moet ergens toe dienen, ergens aan bijdragen.
De weg vooruit
Net als bij mijn cliënt die herstelde van haar derde burn-out, zie ik ook in dit verhaal dat acceptatie een sleutel is. Acceptatie van je kwaliteiten, je uitdagingen, en de keuzes die bij jou passen.
Voor hsp’ers betekent dit vaak:
- Erkennen waar je goed in bent (vaak inhoudelijke diepgang);
- Bewuste keuzes maken over je carrièrepad (niet altijd omhoog, maar soms zijwaarts of dieper);
- Werken aan onderliggende overtuigingen (“ik kan het niet” vervangen door “ik doe het op mijn manier”).
Ik vind het geweldig dat je, hoe zwaar het ook kan zijn, dat er echt licht is aan het einde van de tunnel. Ik hoop dat dit verhaal je inspireert en stimuleert om je gevoelige zelf helemaal te accepteren. Want juist in die acceptatie ligt de weg naar werk dat écht bij je past.
Wil je begeleiding bij het transformeren van belemmerende overtuigingen ten aanzien van werk & sociale relaties? Boek de introductiesessie, klik hier.
Met Com-Passie,
Chungmei
